Okul dışında kalan çocuk sayısı son üç yılda hızla arttı, 600 bini geçti. 2024 en fazla çocuk işçinin öldüğü yıldı. Her dört çocuktan biri okula aç gidiyor. OECD ülkeleri arasında öğrenci başına en az para harcanan ikinci ülke olan Türkiye, eğitimin maddi yükünün ailelere yüklenmesinde ise birinci.
Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi öğrencileri, her yıl geleneksel olarak düzenlenen Akademi Kıyafet Balosu’nun rektörlük tarafından ‘tasarruf tedbirleri’ gerekçesiyle iptal edilmesine karşı yaratıcı bir yanıt verdi.
MEB’in rotasyon kararıyla yüzlerce öğretmen görevden alındı. Öğrenciler ve veliler, kararın siyasi saiklerle alındığını savunuyor. Bakanlık ise uygulamayı “mevzuat gereği” olarak açıklıyor.
Başlık ağır ama özel okul velilerinin hissiyatı bu. Okul değiştirseler çok yüksek rakamlar ödeyecekler, devlet okuluna geçseler başka sorunlarla uğraşacaklar. Üstelik yemekti, kırtasiye parasıydı derken veliler artan maliyetleri de göğüslemek zorunda kalıyor. Peki neden?
Türkiye sosyoekonomik olarak en dezavantajlı 15 yaş grubundaki çocuklara sahip OECD ülkesi. Ayrıca en çok bireysel eğitim harcaması yapan üçüncü ülke. En zenginle en yoksul kesimin eğitim harcamaları arasında 42 kat fark var. Bu döngü nasıl kırılabilir?
6 Şubat depremlerinden sonraki koşullara en hızlı çözüm üretebilen köyler hâlâ bir okula sahip olanlardı. Oysa kırsalda eğitim eşitsizliği çok derin. Kırsaldaki eğitimi güçlendirmenin yolları neler? Birleştirilmiş sınıflar avantaja nasıl dönüştürülebilir? Köy öğretmenleri için neler yapılabilir?
