Tutuklu İstanbul Büyükşehir Belediyesi bürokratları, benim de birlikte çalıştığım, şehircilik alanında yetkinliği kanıtlanmış isimlerdi. Görevlerinden uzaklaştırılmaları, kurumsal deneyim ve hafızanın, daha dayanıklı bir İstanbul ihtimalinin solmasına neden oluyor.
23 Nisan’da İstanbul’da yaşanan 6,2’lik deprem kent sakinlerini korkuttu. Deprem toplanma alanlarının önemi bir kez daha anlaşıldı. Oysa rakamlar yeterli toplanma alanı olmadığını, erişimde de eşitsizlik olduğunu gösteriyor. Kamusal alanlarımız rezidans inşaatı ya da AVM mi oldu?
6 Şubat’ın 2. yıldönümünde değişen bir şey yok. Oysa benzeri acılar yaşamamak mümkün. Naci Görür’e göre, Türkiye’de asıl beka meselesi deprem. Bu konuda en büyük engelimiz zihniyetimiz. Yapılması gereken ilk şey ise, depreme hazırlanma sürecinde devlet, hükümet, yerel yönetim ve halkın birleşmesi.
6 Şubat’tan sonra hayatı değişen pek çok insanın arasında üç isim… 87 saat enkazda kalan Onur Kaba’nın en büyük hayali biyonik bacak. Konteynerde kalan Sibel Yalçın, buradan sonra başını sokabileceği bir ev düşlüyor. Ozan Laleci ise hayat arkadaşı Meral Laleci’nin mezarını arıyor.
Depremde bir de kaybolanlar var. Onlar yakınlarını, sevdiklerini aramaya hâlâ devam ediyor. Ölü ya da diri bir haber almak, hiç olmazsa mezarlarını bulup, yaslarını tutmak istiyorlar. Fayn, kayıplarını arayan ailelerle görüştü.
Antakyalı ve kendini Antakyalı hisseden, konusunda uzman birçok isim biraya geldi, Ortak Akıl-Antakya Platformu’nu kurdu. Platform, depremin ikinci yılında, kadim şehirlerinin her yönüyle yeniden nasıl ayağa kalkacağına dair önerilerini bir kitapta topladı.
