Ranta kurban giden yeşil alanlar, maden için tıraşlanan dağlar, çöpten geçilmeyen ormanlar… Hemen hemen hepsi doğayla bağ kuramamanın bir sonucu. Oysa doğaya hükmetmeyi değil onun bir parçası olmayı seçebilirdik. Peki biz doğayla bağımızı tam olarak nerede kaybettik?
Yozlaşmış ve işlemeyen bir dünya düzeninin içindeyiz ve bununla yaşamayı öğreniyoruz. Zira başka çaremiz yok. Bir alternatif aradığımız ama olan bitene rağmen hayatımıza devam etmeye çabaladığımız bu günleri anlatan bir terim var: “hipernormalleşme”.
Sosyal antropolog Prof. Tayfun Atay’a göre, erkeklik hâlâ en çok erkekleri eziyor. Ama bir yandan da, toksik erkekliği üretmek, “erkeklik gösterisi”nde bulunmak, kısacası “erkeklik, erkekleri nasıl insanlığından eksiltiyor”a dair farkındalık da artıyor.
Hem dünya hem de Türkiye’de bir gerontokrasi krizinden bahsediliyor. Yani bir ayağı çukurda olmasına rağmen güçten vazgeçemeyen liderlerin, geleceğin yetişkinlerinin hayatını belirleyecek kararları alabilmeleri meselesi. Peki gerçekten mesele yaş mı?
Ali Asaf Demir’in iyileşmesini kutlamak için bir meydanda toplandık. Balonlar göğe süzüldü, biz yere daha sağlam bastık. Dayanışmanın, iyiliğin ve umudun ne demek olduğunu hatırladık. Çünkü balonlar gitti ama biz geldik.
Telefonunuzdaki uygulamalara ne kadar bağımlısınız? “App”siz bir hayat kulağa nasıl geliyor? Dijital dünyanın içine doğan gençler neden oradan kaçmaya çalışıyor?
