Sevgili Ahlak Bekçisi,
Son zamanlarda çok yakın bir arkadaşımla ciddi bir sorun yaşamaya başladım. Açıkçası bu konuda ne yapmam gerektiğini bir türlü kestiremiyorum. Bu yüzden size yazıyorum, belki sorunu çözmem için bana yardım edebilirsiniz.
Öncelikle, bahsettiğim yakın arkadaşım aynı zamanda komşum. Ev değiştirmemiz gerektiğinde arkadaşım kendi oturduğu sitede hatta onunla aynı binada kiralık bir ev buldu bize. Hem evi beğendik hem de arkadaşlarımızla aynı apartmanda oturacağız diye çok sevindik. Bu arkadaşım ve eşi sadece benim değil, eşimin de yakın arkadaşı. Yani ailece iyi görüşüyoruz. Daha doğrusu öyleydi…
Aslında sorun hem arkadaşımız hem de komşumuz olan çiftin arasının açılmasıyla başladı. Aralarındaki sorun zamanla büyüdü ve boşanma aşamasına geldiler. Bu süreci atlatmakta zorlanan ve depresyona giren arkadaşıma da destek oldum. Günler, geceler geceler boyunca dertlerini dinledim. Bu benim için sorun değil. Arkadaşıma destek oldum ve bundan da mutluluk duydum açıkçası.
Ancak arkadaşımın eşi boşanma süreci henüz tamamlanmadan evi terk etti ve benim de arkadaşımla şimdilerde yaşadığım sorunum o zaman baş gösterdi. Eşi gittikten sonra depresyonu iyice ağırlaşan arkadaşım hem kendine zarar vermeye hem de çevresini rahatsız etmeye başladı. İki aydır neredeyse uyanık olduğu her saniye içiyor ve hiç ayık gezmiyor. Bu kendine verdiği zarar. Ama bununla da kalmayıp gece demeden, gündüz demeden son ses müzik dinliyor.
Bütün apartman hatta sitede diğer binalarda oturanlar bile şikâyetçi bu durumdan. Kaç kez polis çağırdılar, ama bir şey değişmedi. Polis uyarıyor sonra da gidiyor. E ne yapsınlar? Adamı yüksek sesle müzik dinliyor diye tutuklayacak halleri yok. Defalarca arkadaşım ve diğer komşular arasında kaldım. Arkadaşımın davranışında savunulacak bir yan yok ama en azından diğer komşuları sakinleştirmek için uğraşıp durdum.
Ama artık ben de dayanamıyorum. Diğer komşular gibi artık benim de polis çağırasım var. Gece uykuları haram oldu. Gündüzleri uykulu gezmekten bitap düştüm. Başlarda nazikçe uyardım, ama pek bir değişiklik olmadı. Sonra, daha doğrudan bir şekilde konuştum, fakat yine de pek bir fark olmadı. Her gün aynı şeyi yaşamak, beni gerçekten zorlamaya başladı. Gecelerim artık onun dertlerini dinlemekle değil, onu sakinleştirmekle geçiyor. Bu yüzden benim de psikolojim bozuldu artık. Bu problem yüzünden bizim evde de huzur kalmadı. Gece geç saatlere kadar arkadaşımla ilgilendiğim için eşim de isyan bayrağını açtı ve birkaç kez sırf bu yüzden tartıştık.
Neyse… Fazla uzatmadan sadede geleyim.
Ben bu kişi çok sevdiğim bir arkadaşım olduğu için kendimi ona karşı sorumlu hissediyorum ve yardım etmem gerektiğini düşünüyorum. Ayrıca ona minnet borcum da var. Biz zor durumdayken bize çok uygun fiyata oturduğumuz evi bulup buraya taşınmamızı sağladı.
Ama inanın artık dayanılacak gibi değil. Kendimi ahlaken ona karşı sorumlu hissediyorum ama artık işler o raddeye geldi ki arkadaşım yüzünden hem aile huzurumu kaybettim hem de komşularımla kötü olmaya başladım. Arkadaşım ve komşularım arasında kalmaktan çok yoruldum. Üstelik komşularım bence sonuna kadar haklı ama ben sırf kendimi ona karşı sorumlu hissettiğim için komşularımın karşısında aslında haksız bulduğum arkadaşımı savunuyorum.
Hak vermediğiniz bir insanı savunmak inanın o kadar zor ki. Bir kere inanmadığınız, hatta yanlış bulduğunuz şeyleri savunmak zorunda kalıyorsunuz. Bu da beni çok yoruyor. Bu durumun benim açımdan bir ahlaki problem olup olmadığını söylerseniz, öyleyse de nasıl çözebileceğim konusunda yardımcı olabilirseniz çok sevinirim.
Saygılarımla,
T. Ç.
**
Değerli okurumuz,
Yaşadığınız ahlaki ikilem bence çözülmesi çok zor bir problem değil. Tabii bu sevginizi ve arkadaşlığınızı ahlakın üstünde görmediğiniz sürece…
Hepimizin sahip olduğu değerler vardır. Arkadaşlık kavramının kendisi bir değerdir mesela. İnsanın arkadaşına karşı kendisini sorumlu hissetmesi de öyle. Zor durumda olan bir insana destek olmak da önemli bir değer. Ve siz bunların hepsine önem veriyorsunuz. Çok güzel…
